මාතර යුගයේ කවි රස.
මාතර සාහිත්‍ය අවධිය ලෙස වියතුන් විසින්
සලකනු ලබන්නේ ශතවර්ෂයක පමණ කාලයකි. එම කාලසීමාව සාමාන්‍යයෙන් ක්‍රි.ව.
1750 සිට ක්‍රි. ව. 1850 දක්වාවූ අවධියට ගැනේ. සිංහල ගද්‍යයට වඩා පද්‍යය
ඉස්මතුවී ආ මෙම කාලයේ පද්‍යය විවිධ පරමාර්ථ ඔස්සේ ගමන්කළ බව පෙනීයයි.
නිඝණ්ඩුකරණය සඳහා පද්‍යය උපයෝගී කොට ගෙන
ඇත්තේ කෝට්ටේ අවධියේ කවියන් විසිනි. කලාකාරියක් සඳහාම නොව කලාවෙන් උත්තම
කාව්‍යයෙන් පරිබාහිරවූ වෙනත් අවශ්‍යතා ඉටුකොට ගැන්මට ද සිංහලයාට කවිය
පිහිටවී ඇතිබව මෙයින් මනාව පැහැදිලි වෙයි.
සිංහල කවියේ විෂයක්ෂේත්‍රය වෙනත් සමාජ
අවශ්‍යතා වෙනුවෙන් පෙනී සිටීම මල්පල ගැනුණේ මාතර කවිය තුළිනි. හුදකලා
නිර්මාණ කාරියක් කිරීමේ පරමාර්ථයෙන් තොරව බණකීම, නිඝණ්ඩුකරණය, පණිවිඩ
යැවීම, එදිනෙදා තොරතුරු දැන්වීම, ඖෂධයක් හෝ ව්‍යාකරණ සුත්‍රයක් හෝ සිහි
තබා ගැනීමේ පහසුව ඇතිකර ගැනීම යනාදී දේ සඳහා කවිය උපයෝගී කරගන්නා විට, එහි
විෂයක්ෂේත්‍රය පළල් වෙයි. එය පොදු ජනයාට වඩාත් ලං වෙයි. බස සරල වෙයි. ඒ
අතරම කවියේ කලාත්මක අගයද පිරිහෙයි.
...................................................
No comments:
Post a Comment