සාහිත්‍ය කලා රස වින්දන බ්ලොග් එකක් " නමුණුකුලින් එහා "

කතාවක අඩක්

හැමදාමත් වගේ එදත් විනීතා පාර බැලුවේ, සුගත් පරක්කු මොකද කියලා. උදේ පාන්දර කඩේ දොර අරිද්දිම බිම තිබුණු පුංචි කඩදාසි කෑල්ලේ සටහන් වෙලා තිබුණු වෙලාව ළං වුණු නිසා ඇගේ හිතට අමුත්තක් දැනෙමින් තිබුණා. සුගත් එනකන් හිටියොත් කඩේ ලෑලි පියන් ටික වහගන්න වෙන්නෑ. අනේ මන්ද මහ කරුම ජීවිත.

“ජිමියෝ දුප් අහකට”

හිතේ තිබුණු නොපහන්කම මේ වෙනකන් කඩේ ඉස්සරහා ගෝනි පඩංගුවක් උඩ වැතිරිලා හිටිය කණාටු බල්ලගෙන් පිරිමහගන්න වගේ ඈ කෑගෑවා.

“මේ මල්ලි මොකවත් ගන්න නෙවයිනේ ආවේ ??? මං මේ......... කඩේ වහන්නෙයි කියලා.”

මඳ හිනාවකින් විනීතාට සංග්‍රහ කළ අමුත්තා, අයෙම ඉස්සරහ බලා ගත්තා.

නමක් ගමක් නොදන්න මේ අමුත්තගෙන් උදව් ඉල්ලලත් බෑ නැතුවත් බෑ. මේ තරම් වෙලා ඉස්සරහ බංකුව උඩ වාඩිවෙලා කිසිම කතා බහක් නැතිව හිටියට යස ඉලන්දාරියා.

“අනේ මල්ලියේ මෙන්න මේ දොර ලෑලිටික අටෝලා දෙන්නකෝ.”

ඔහු උන් තැනින් නැගිටලා ඈට සහයදුන්නා.

“බලන්නකෝ මල්ලී අපේ මේ සුගත් තාම නෑනේ. මල්ලිට සිගරට් එකක්වත්............”

මොකවත්ම නොකියා ඉන්න නුහුරු නිසා ඈ තනියම කියෙව්වා. එකපාරම අමුත්තතා ගැස්සිලා බැලුවා.

“එතකොට මේ සුගත් අයියගේ කඩේද ???”

“මල්ලි අපේ සුගත්ව දන්නවද?”

.......................................................................

පිවිසුම

http://namunukulineha.blogspot.com/