කාලීන සිදුවීම් තොරතුරු සමගින් අළුත් විවිධාංග බ්ලොග් එකක් " රබාගේ ලෝකය "

අප්පොච්චිගේ ඉස්කෝලේ

බණ්ඩාරවෙල ඉඳන් ඇටම්පිටිය පාරෙ යනකොට දියවුන්නාවෙන් හැරිලා කන්දක් නගින්න තියෙනවා. ඒ කන්ද නැගලා වංගු පාරවල් ඔස්සේ ඉදිරියට යනකොට ලස්සන ගමක් හමුවෙනවා. ඒ ගමේ නම ඇත්තලගෙදර. වටේටම ලස්සන කඳුවැටි. ගම පුරා විහිදුනු කුඹුරු අමුතුම සුන්දරත්වයක් මවනවා.

මේ ගමේ තියෙන ඉස්කෝලෙ තමයි ඇත්තලගෙදර තක්ෂිලා විද්‍යාලය. 2012-2013 අවුරුද්දේ ජාතික ඵලදායිතා තරඟයෙන් ලංකාවෙ දෙවැනි තැනට පත්වුනේ මේ ඉස්කෝලෙ. දැන් මං කියන්න යන්නෙ ලස්සන කතාවක්. හිතාගන්නවත් බැරි වේවි. ඒත් ආදර්ශයක්. ලොකු ආදර්ශයක් තියෙන නිසා කියවලම බලන්න.

දැන් අපිට යන්න වෙනවා එක් දහස් නවසිය පනස් ගනන් හැට ගනන් වලට. එතකොට මේ ගම ඉතාම නොදියුණුයි කියන එක පැහැදිලිනේ. ඒත් වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම ගැමිකම තිබුන අහිංසක ජනතාවක් එහි ජීවත් වුනා. ගමට එන්නට හරි හමන් පාරක් තිබුනේ නෑ. ගමේ වත් අල්ලපු ගමේ වත් ඉස්කෝලයක් නෑ. කොල්ලෝ කෙල්ලොන්ට ඉස්කෝලෙ යන්න කොහොම කට්ටක් තියෙන්න ඇතිද? ඉස්කෝලෙ යන්න නම් ගම් දෙකක් පහු කරලා වෑපස්සාවෙලට යන්න වෙනවා. ඔය අතරෙ ගමේ හිටපු සියාතු මාමා තමාගේ පුතා වෙච්චි බණ්ඩාර කොල්ලව ඉස්කෝලෙට යවනවා. කොහොමෙන් කොහොම හරි සාස්තරේ ඉගෙන ගෙන, ගුරු විද්‍යාලෙටත් ගොහින් බණ්ඩාර කොල්ලා ඉස්කෝලෙ මහත්තයෙක් වෙනවා.

දියතලාව, ඇත්තලපිටිය වාගේ නොයෙක් ප්‍රදේශවල ඉස්කෝල වල ගුරුවරයෙක් විදිහට සේවය සපයනවා. ඔන්න ඔය අතරෙදි දිරිමත් මිනිසකු වෙච්චි බණ්ඩාර ඉස්කෝලෙ මහත්තයා හීනයක් හදා ගන්නවා. මොකක්ද ඒ මගේ ගමට ඉස්කෝලයක්. මගේ ගමට පාරක්. ඇත්තටම ඉස්කෝලෙ මහත්තයෙකුට මෙහෙම දෙයකට අතගහන්න පුලුවන්ද? ඒත් ඔහු වෙනස්. ගෙයින් ගෙට ගොස් ගැමියන්ට මෙහි වටිනාකම කියලා දෙනවා. දැනුම් තේරුම් කමක් තිබුන පිරිසක් ඔහු වටා එකතු වෙනවා. ඉස්කෝලෙට ගොඩනැගිල්ලක් ශ්‍රමදාන මගින් ඉදිවෙනවා. ඒත් කෝ අනුමැතිය. හැතැප්ම ගණන් පයින් ගොස් අධ්‍යාපන බලධාරීන්, දේශපාලකයන් හමුවී එය සැබෑ කර ගන්නට ගත් වෙහෙස ගැන නම් ලියන්නට පිටු සියයක් වත් යාවි. කොහොමින් කොහොමින් හරි ඉස්කෝලෙ පටන් ගත්තා කියමුකෝ. ආරම්භක ලොකු මහත්තයා වෙන්නේ සිල්වා කියලා කෙනෙක්. බණ්ඩාර මහත්තයා ඒ කියන්නේ ගමේ කවුරුත් කියන විදිහට “පඹේ” මහත්තයත් ඒ ඉස්කෝලෙම වැඩ කරනවා. ආරම්භක කාලයේ ගුරු වැටුප් පවා ගෙවුනේ බණ්ඩාර මහත්තයාගේ පෞද්ගලික මුදලින් බව මට ලඟදි දවසක පන්සලේ ලොකු හාමුදුරුවෝ කීවා. ගුරු ගීතයේ දුයිෂෙන්ගේත් ඇත්තලගෙදර ගමේ බණ්ඩා මහත්තයාගේත් තිබුණ අරමුණු සමානයි නේද කියලත් වෙලාවකට හිතෙනවා.

දැන් කතාව ටිකක් වෙනස් වෙනවා. ඔය කියන ඇත්තල ගෙදර තමයි මගේ ගම. පහේ පන්තියට එනකම් ඉගෙනගත්තෙ තක්ෂිලාවේ. ඉස්කෝලෙ පන්ති තිබුනෙත් පහේ පන්තියට වෙනකම් විතරයි. මුළු ඉස්කෝලෙටම තිබුනේ එක ශාලාවයි. මං හෝඩියෙ පන්තියෙ ඉන්නකොට ගුරු මණ්ඩලය පහයි. බණ්ඩාර මහත්තයා තමයි ලොකු පුටුවෙ හිටියේ. මං පහේ පන්තියට එනකොට ඉස්කෝලෙම ගුරු මණ්ඩලය හතර දෙනයි. උපසේන මහත්තයා තමයි මුල් ගුරුතුමා. පල්ලෙ කුඹුරේ නෝනයි එතුමයි තමයි 3,4,5 පන්ති වලට ඉගැන්නුවේ. අපේ අම්මා වෙච්චි අනුලා රත්නායක මහත්මිය තමයි හෝඩිය, 1 හා 2 පන්ති වලට ඉගැන්නුවේ.

මං හෝඩියේ ඉද්දි ලොකු ඉස්කෝලෙ මහත්තයා වෙලා හිටියේ අර බණ්ඩා මහත්තයා. හරිම තේජාන්විතයි. අඳින්නේ ජාතික ඇඳුම. පහේ පංතියට සිංහල උගන්වනවා මං බලන් හිටියා පොඩි එකා කාලේ තාමත් මතකයි. ඒත් ඒ උත්තම පුරුෂයා මං හතරෙ පංතියෙ ඉඳිද්දි මේ ලෝකෙ හැරගියා. මං ජීවිතේ වැඩිම දුක්වුන දවස එදා. ඒත් ඒ කාලෙ මං අඬන්න ලැජ්ජයි. ඇඬුවේ හැංගි හැංගි.

 

 

.................................... 

පිවිසුම

http://rabaagelokaya.blogspot.com/